บันทึกชีวิตใหม่ ณ บ้านอุ่นรัก (ตอน 1)
ดารารัตน์ เพียรกิจ ฝ่ายสื่อสารองค์กร ผู้เขียน
“แรกพบ”
“ครูคับ ผมให้ครูคับ”
เสียงเล็กๆของเด็กชายตัวเล็กสุดของบ้าน ดังขึ้นพร้อมกับมือน้อยๆค่อยๆยื่นขนมปังโฮลวีทสองชิ้นในมือมาให้ฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเด็กคนนี้ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เด็กน้อยกลับมีน้ำใจแบ่งปัน ของว่างที่เขาทำเองกับมือให้ฉัน
บ้านอุ่นรัก หรือ สถานพัฒนาและฟื้นฟู มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก ในอดีตที่ปิดบ้านไม่มีเด็กอยู่ในความดูแลตั้งแต่ปี พ.ศ.2559 ด้วยหลายเหตุปัจจัย แม้จะปิดบ้านแต่ภารกิจเพื่อการบำบัดฟื้นฟูเด็กและครอบครัวที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำความรุนแรงทุกรูปแบบยังคงดำเนินการอยู่เช่นเดิม เพียงปรับรูปแบบเจ้าหน้าที่ต้องเดินทางลงพื้นที่เยี่ยมเด็กที่อยู่ตามสถานดูแลเด็กทั้งของรัฐและเอกชน โรงเรียนประจำ พร้อมกับทำกิจกรรมบำบัดให้กับเด็กแทน วันนี้ฉันเดินทางมาที่บ้านแห่งนี้อีกครั้ง เพื่อมาเก็บข้อมูลและบันทึกภาพการทำงานของเจ้าหน้าที่กับเด็กๆ อีก 7 ชีวิต ที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่มีการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรน่า2019 หรือ โควิด19 เพื่อนำมาบอกเล่าให้คนในสังคมได้รับรู้และเห็นการทำงานของมูลนิธิฯในหลากหลายมิติ ที่ให้ความสำคัญกับเรื่องเด็ก เป็นอันดับแรก
ระหว่างเดินทางมาบ้านอุ่นรัก ฉันได้รับข้อมูลและภาพกิจกรรมจากพี่ป้อม หัวหน้าฝ่ายบำบัดฟื้นฟูเด็กและครอบครัวที่ส่งเข้ามาในไลน์ส่วนตัว “เมืองจำลอง” ที่เรียกน้ำย่อย กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของฉันได้เป็นอย่างดี เป็นกิจกรรมที่ได้รับการตอบรับจากเด็กๆ และสามารถทำให้เด็กๆเล่นอย่างเพลิดเพลินถึง 3 ชั่วโมง!!
เมื่อฉันมาถึงภาพที่เห็น คือ เด็กๆกำลังนั่งล้อมวง ทำอะไรบางอย่าง พร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็ลุกเดินถือจานเข้าไปในครัว บ้างก็กำลังหยิบจับสิ่งของ เมื่อทักทายพี่เจ้าหน้าที่ และเด็กๆแล้ว ก็สอบถามถึงได้รู้ว่า เด็กๆกำลังทำพิซซ่าทอด ที่มีวัตถุดิบเป็นขนมปังโฮลวีท ไส้กรอก ปูอัด เนย ซอสพิซซ่า ใส่ส่วนผสมตามชอบจากนั้นนำไปทอดกรอบ แล้วก็กลับมากินที่โต๊ะ เด็กแต่ละคนทำของตนเอง เมื่อทำเสร็จก็มีน้ำใจทำให้กับครูหรือผู้ดูแลแต่ละคนอีกด้วย
“ขอบคุณค่ะ ให้ครูเหรอคะ”
“ใช่คับ”
“มันคือขนมอะไรเหรอคะ?”
“พิซซ่าคับ”
“มีไส้อะไรบ้างคะ” แล้วเด็กชายก็เปิดขนมปังให้ดูพบแต่ความว่างเปล่าไม่มีไส้ ฉันจึงร้องขอให้เด็กชายช่วยใส่ไส้พิซซ่าให้ที
“ได้คับ” เด็กชายรับปากแล้วถือขนมปังเดินกลับไปที่โต๊ะ พร้อมหยิบไส้ใส่ ระหว่างนั้นฉันก็เดินเข้าไปในห้องครัว เพื่อถ่ายภาพเด็กๆขณะทอดพิซซ่า สักพักเด็กชายก็เดินมาหาฉันอีกครั้งพร้อมขนมปังพิซซ่าอันเดิม เปิดให้เห็นไส้ปูอัดที่ใส่มาอัดแน่นขนมปัง ฉันย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กแล้วยื่นมือรับขนมปังพิซซ่าชิ้นนี้ไว้ พร้อมกล่าวขอบคุณและส่งยิ้มให้เด็กน้อย เด็กชายยิ้มอย่างอายๆแล้วก็วิ่งหนีไปเล่นกับเพื่อนๆที่หน้าบ้าน
แม้วันนี้ฉันจะไม่ได้ข้อมูลและภาพกิจกรรมตามเป้าหมายที่วางไว้ก็ตาม แอบเสียดายที่วันนี้ฉันไม่มีโอกาสได้เห็นบรรยากาศขณะเด็กเล่นสร้างเมืองจำลอง เพราะหมดเวลาเสียก่อน คงต้องเข้ามาดูวันหลังแทน แต่ฉันก็ได้สังเกต พูดคุยกับเด็กบางคนบ้าง ทำให้ฉันต้องวางแผนในการกลับมาที่นี่อีกครั้ง พร้อมข้อคำถามที่ฉันอยากรู้เต็มไปหมด เพราะอะไรเด็กๆต้องมาอยู่ ณ บ้านอุ่นรักแห่งนี้ เจ้าหน้าที่ต้องเตรียมการอย่างไร เด็กๆต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน พวกเขารู้สึกอย่างไร และแน่นอนกิจกรรมสร้างเมืองจำลอง ทำไมเด็กๆถึงสนุกและใช้เวลาเล่นกันยาวนาน และเรียกร้องอยากทำกิจกรรมนี้บ่อยครั้ง …
บ้านอุ่นรักกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง!
****************************
