ในบ่ายวันหนึ่งของกิจกรรมเรียนทำอาหาร เด็กๆอยากทำกล้วยฉาบกัน โดยใช้วัตถุดิบในสวนบ้านเด็
ระหว่างซักผ้าด้วยมือ เด็กสาวพูดว่า
“ชีวิตหนูเหมือนผ้าขี้ริ้วผืนนี้ แต่ก่อนสกปรกมาก ไม่มีดีอะไร ไม่มีใครสนใจเหลียวแล แต่พวกพี่กลับนำมาซักจนสะอา
ด หนูสงสัยเสมอๆว่าพวกพี่ทำได้ไง ใช้เวลานานมากนะที่หนูจะเป็ นแบบนี้ได้ หนูมีที่อยู่ มีอาหารกิน มีโอกาสได้เรียน มีชีวิตที่ดี มีโอกาสได้ทำดีเพื่อผู้อื่น เช่น เป็นพี่เลี้ยงค่ายดูแลน้องๆ และตอนนี้หนูคิดว่าแม้ว่าหนูจะไม่เป็นผ้าที่ขาวสะอาดมา กนัก แต่ก็เป็นผ้าที่ดูดีขึ้นกว่ าแต่ก่อนเยอะ”
เราจึงถือโอกาสถามความคิดเด็กว่า คิดว่าพี่ๆ เขาใช้อะไรซักหรือทำให้เราดูดีขึ้น ?
เด็กสาวครุ่นคิดและตอบว่า
“ใช้ความรัก ความเข้าใจ การให้อภัยและให้โอกาส”
เราได้ยินแล้วรู้สึกตื้นตัน
..แม้จะเป็นผ้าขี้ริ้วก็ไม่
เล่าโดย : สายใจ ศรีลิ้ม นักศิลปะบำบัด มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก
